Het rijden van kermiskoersen is voor jonge renners een uitdaging tussen vaak gelouterde
en gespecialiseerde tegenstanders.
Hier het ervaringsverslag van Bram van Ballegooijen een “Rookie” in de rondjes rond de kerk.

Na de ronde van Hardenberg maakte ik mijn rentree in Dedemsvaart.
Mijn ervaring was al; een groter peloton betekent meer pijn.
Na een valse start kwam ik al snel achteraan te rijden. Om mijn gewicht wat te verlagen
kwam ik, ondanks de tropische temperaturen, tot het dom weggooien van mijn bidon.
Daarna volgde er snel waternood; compenseren tot het eind dacht ik.
Gelukkig stond fanclub Bram langs de weg (mijn ouders) en kreeg ik halverwege eindelijk een vervangende bidon.

Na een schrikmoment, waarbij er vóór mij gevallen werd, kon ik iets opschuiven, maar kwam
ik net zo snel weer terug op mijn plekje.
Een belangrijke les; een wedstrijd achteraan is het zwaarste koersen, al zit je in het wiel.
Na het constant aanzetten en positie kiezen, begon de wedstrijd zijn tol te eisen en liet ik de
laatste ronde het peloton gaan: 27ste!

De statistieken logen er niet om.
43.4 km/per uur gemiddeld verteld genoeg over wat voor koers het was.
Een gemiddelde hartslag van 188, met een maximum van 209, liet zien hoe diep Bram gegaan is.

Zijn Strava titel “Haal me armen eraf en amputeer me benen, maar dit nooit weer”, moet meteen
na de finish uit zijn totaal verzuurde brein zijn ontsproten, want ondertussen heeft hij zijn pijlen al gericht op de volgende doelen.
De conclusie kan alleen maar zijn: Go Bram, Go! En laat zien dat de prijzenkast niet lang leeg zal staan!
(noot: HWVreporter)